اشعار

امشب ای خالق یکتـا همه را می بخشی           در شب قدر، خـدایـا هـمه را می بخشی

ای کریمی که همه ریزه خور خوان توأند           سفره ات هست مهـیّـا همه را می بخشی

ز چه ما غرق گناهیم ولی از سر لطف           می کنی بـاز مــدارا هـمه را می بخشی

به علی،احمد و زهرا،به حسین و به حسن           تو،به این حُرمت اَسما همه را می بخشی

مِهر و کینه دو پر و بال عروج دل ماست           به تــولّــی و تــبـرّی همه رامی بخـشی

شیعۀ حیدر و آتش؛ چـقـدَر بی معناست           مـطـمـئنّم که به مولا همه را می بخشی

دست خالی نـرود هیـچ کسی از این جا           تو در این لیلـۀ احـیـا همه را می بخشی

آن قدر لطف و عنایت به همه داری که           نه فـقـط اهل دعـا را همه را می بخشی

یک نفر گر که دعایش به اجـابت برسد           شک ندارم که تو یکجا همه را می بخشی

به خدایی تو سـوگـند که در وقـت سحر           وسط گـریـه و نـجوا همه را می بخشی

پر تـوبـه بده تا سوی تو پـرواز کنم ...           تا ببـینم که چه زیـبـا همه را می بخشی

من زمین خورده ام امّا نه شـبـیـه عبّاس           به زمین خوردن سقّا همه را می بخشی

فصل رمضان جز به خـدا کـار نـدارم            غـیــر رطـب اشـک به افـطـار نـدارم
افـســوس کـه ایـام خـدا رفـت زدسـتـم            زین غصه به جز چشم گهر بار ندارم

گـفـتـم رخ دلـدار در این مــاه بـبـیـنــم            چـشـمــی که شود لایـق دیــدار نـدارم
از بغض شکسته دل خـونـم چه بگویـم            در بی کسی ام غیر تو غمخوار ندارم
من خسته شدم از خود و این نفس پرستی            یا رب مــددی، جــز دل بیـمــار ندارم
هر وقت که مشغول مناجات تو گـشتم            آن دم به جهـان غصه ی بـسیـار ندارم
صد قافله رفت و من بـیـچـاره بـمانـدم            زیـن درد به جــز آه گهــر بـار نـدارم
بر سیب دلم آفت عصیان چو ضرر زد            آن مــیــوۀ کــالــم که خــریـدار نـدارم
گــر آمده ام بر ســر بــازار مـنـاجـات            جز عشق حسین درهم و دیـنـار ندارم
گر سـائـلم، صاحب خـانـه تو کـریمـی            من دست گــدایــی سوی اغـیـار ندارم

آقا بیا که بی تو پـریشان شدن بس است           از دوری تو پاره گریبان شدن بس است

کنعان دل، بدون تو شـادی پذیـر نیست           یوسف!ظهور کن که پریشان شدن بس است

عـقـوب دیــده ام چه قَـدَر منتـظر شود؟           یعنی مقـیم کـلبـۀ احزان شدن بس است

گریه، فراق، گریه، فراق، این چه رسمی است؟!           دیگربس است این همه گریان شدن بس است

مـوی سـپـیـد و بخـت سیـاه مـرا بـبـیـن           دیگر بیا که بی سر و سامان شدن بس است

تا کی گـنـاه پـشـت گـناه؛ ایّهـا العـزیز؟           تا کی اسیر لذّت عصیان شدن؛ بس است

خـسته شدم از این همه بازی روزگـار           مغلوب نفس خاطی و شیطان شدن بس است

سـر گـرم زنـدگـی شـدنـم را نـگـاه کن           بر سفره های غیر تو مهمان شدن بس است

یک لحـظه هم اجـازه ندادی بـبـیـنـمـت           گفتی برو که دست به دامان شدن بس است

باشـد قـبــول می روم امّـا دعـای تـو...           در حقّ من برای مسلمان شدن بس است

دست مرا بگـیـر که عـبـدی فــراری ام           دست مرا بگیر، گریزان شدن بس است

اِحـیـا نـمـا در این شب اَحــیـا دل مــرا           دل مردگی و این همه ویران شدن بس است

آقـا بـیـا به حـقّ شـکــاف ســر عــلــی           از داغ هجرت آتش سوزان شدن بس است

باز کن در که گـدای سحرت برگشته            عبد عصیان زده و در به درت برگشته

بندۀ بی خِـرد و خـیـره سرت برگشته            سفره را چیدی و دیدم نظرت برگشته

اصلاً انگـار نه انگــار گـنه کارم من

به تو اندازۀ یک عـمر بدهـکـارم من

گرچه آلـوده ام و خــوار ولی برگشتم            طـبـق آن فـطـرت پاک ازلی برگشتم

دیدم از غـیر درت بی محلی، برگـشتم            دستِ پُر هستم و با نام عـلـی برگـشتم

از عقوبات من غم زده تعـجـیل بگیر

عـبـد آلـوده؛ پشیمان شده تحویل بگیر

بنده وقتی که فرو رفت به مرداب گناه            خواست از چاله در آید ولی افتاد به چاه

وای از دست رفیقی که مرا برد ز راه            من زمین خوردم و او جای دعا کرد نگاه

حـرف پرواز زد اما همه طنازی بود

دوستت دارمِ آن دوست،دغل بازی بود

هیچ کس با دل من هم دل و همراز نشد            این در آن در زدم اما گره ام باز نشد

این پر سوخته وقـتی پـرِ پــرواز نشد            ســدّ راه گـنـه خــانــه بـرانـداز نـشـد

ناگهان هـاتفی از سوی خـدا گـفت بیا

گـفتم آلوده ام و پُر ز خـطـا گـفت بیــا

حال من آمـده ام حـالِ مـرا بهـتـر کن            دیگر از دست خودم خسته شدم باور کن

با چنین بنده که داری به مدارا سر کن            دم افـطـارم و مـستم ز مـیِ کـوثر کن

کوثر از اشک حسین است خدا میداند

که علی ریخـته و فـاطمه می گـریانـد

گرچه اندازۀ یک کوه گنه سنگین است            آشتی با تو همیشه مزه اش شیرین است

سفره ای را که تو چیدی چقدر رنگین است            آخر کار هر آن کس که بیاید این است

اولین قطرۀ اشکی که ز چشمت ریزد

بهر امداد به او فـاطـمـه بر می خیـزد

ما که لبریز غم و غصه و آهیم هنوز            رمضان آمده و غرق گـنـاهـیم هنـوز

رانده از عـالـم و آدم شـده ایم آقا جان            بی کس و خسته و بی پشت و پناهیم هنوز

دستمان را تو گـرفتی که بیاییم به راه            ولی افسوس که ما در ته چاهیم هنوز

ما خجالت زده ی لطف تو هستـیم آقا            لیک غفلت زده با روی سیاهیم هنوز

با همین روی سیاه و دل نـاپـاک اقــا            به خداوند قسم چــشم به راهـیم هـنوز

هرشب ماه مبارک به خـدا گــریه کنِ            روضه های شه بی یار و سپاهیم هنوز

مرده ایم و ز دم گرم تو جان میخواهیم            یک سفر کرببلا در رمضان میخواهیم

ایمان ما دو نیـمـه شد ونان ما دو نـیم            دست من و نـگــاه تو یا سیّـدالـکـریـم

روحـم تمام زخـمـی و جـانم تمام درد            یک امـشبـم بـبخـش به آرامش نسـیـم

از شعله های روز قـیـامت رها شدیم            افـتـاده ایم بـاز در این ورطـۀ جحـیـم

چیزی بگو شبـیه سخـن گـفـتـن شبـان            حکمی بده به سـادگی حکـمت حکـیـم

ما راهیان کوی چپ و راست نیـستیم            مـا راست آمـدیـم ســر راه مـسـتـقـیـم

ما عـاشـقـان شـهـید تو هستــیم تا ابـد            ما سالـکـان مـریـد تو بـودیم از قـدیـم

برقی بگو وزان شود از سمت یا لطیف            اشکی بگو فرو چکد از ابر یا کریــم

ما را ببر به رویت لبخـند عیــد فـطر            ما را بخوان به خلوت یا رب و یا عـظیم

الهی این من این جـرم و خطایـم            رهَـم دادی، مـکـن دیگـر رهایـم

بگیر از من مرا، امــا نه از خود            بـسـوز اما مسـاز از خود جـدایم

تو را گم کردم و خود گشته‌ام گم            صدایـم کـن صـدایــم کن صدایـم

به من گفتند از اول عبد «هو» باش            چه بـایـد کـرد من عـبــد هــوایـم

تو آن ربّی که با عبـدت رفـیـقـی            من آن خـارم که بـا گـل آشـنـایـم

گـنـه کـردم، نکـردم شــرم از تو            نـمی‌دانـم کجـا رفــتــه حـیــایــم؟

خـجـالـت مـی‌کـشـیـدم بــازگـردم            تو گـفتی بـاز هـم ســویت بـیـایـم

نـبـودم عـبــد؛ تا عـبـدم بخــوانی            نـگـویـم بــنــده‌ام، گـویــم گـدایـم

سیه رویم مگر از لطف و رحـمت             بــشـویـی بـا غــبـار کــربـلایـــم

از آن بر خود نـهادم نام «میثـم»            که بخـشـی بـر عـلـی مرتـضـایـم

غصه ها بر روی پیشانیش چین انداخته         گریه ها از پای او را اینچنین انـداخته

مادری کرده برای بچه های فـاطمـه          خــویش را پـای امیـرالمومنین انداخته

ار فرزند او فدای پنج تن آورده است         سفره ی نذریست که  ام البنین انداخته

مادر قـدیسه ی  لب تشنه های کربلا         گریه اش لرزه تن روح الامین انداخته

مادر باب الحوائج دارد از دریـا گله         چون که دریا روی او را بر زمین انداخته

باورش هرگز نخواهدشد عمود بی حیا         پهلـوان شهـر را از روی زین انـداختـه

اوشنیده زینبش افتاده روی خاک ها         یک نظر بر سـاقی نیـزه نـشین  انداخته

شرمسارش بوده ساقی، چون که دیده خواهرش            پـوشیـه بر صورتش با آستـیـن انـداختـه

سلام ما به تو ای هـاجر چهار ذبیـح        درود ما به تو ای مریـم چهار مسیح
سپهر نور فروز سه اختـر و یک مـاه        عجب نه خوانم اگر مادرت به ثارالله

سلام بر تو و ابناء و شوهرت، مادر        بـه عطر دامن عبّـاس پــرورت مادر
ادب  به قامت زهرایی ات قـیام کـند         وفا بـه غیـرت عـبّـاس تـو سـلام کند
سلام زینب کبـرا و حـضرت سجّـاد         به خـون پاک بنین تو  پاک مادر باد
اگر چه با همه گفتی کنیز زهـرایـی         به چـشـم آل محـمّد عــزیـز زهـرایی
توبعد فاطمه دربیت وحی فاطمه ای         تـو آسمان ادب را همیشه قــائـمه ای

عزا بگیر بقیع روضه خوان تو رفته        زبان بگیـر به شیون زبـان تـو رفته

صدای وای حسینش به گوش می آید         اگـرچه صـاحب آه و فغـان تو رفته

چهار قبر خیالی به خاک تو پیداست         نشانه هاست به جـا ونشان تو رفته

به یاد مـادر عشق وادب بــزن نـاله         شکـوه ناب ولا روح و جان تورفته

قسم  به نوحه ی زیبای برلبش، قلبم          تـپـیـده بـا غـم تو با روان تـو رفته

روان و روح تو و مادر وفاآنجاست         که روی نیـزه سـرِعاشقان تو رفته

سری به نیزه بلنداست وپای نی زینب        هـزار آه که بــا دشمـنان تــو رفــته

نوای بانوی احساس ذکرالعجل است         دعای ندبه بخوان ندبه خوان تو رفته

زن رشک حور بود و تمنای خود نداشت          چون آسمان نظر به بلندای خود نـداشت

اسمی عظیم بود که چون راز سر به مهر          در خانه‌ی علی سَرِ افشـای خود نداشت

ام‌ البنین کـنـایـه‌ای از شرم عـاشقی است           کز حجب تاب نام دل‌آرای خود نداشت

در پیش روی چهار جـگرگوشه ی  بتول           آیینه بود و چـشم تـمـاشای خود نداشت

زن؟ نه! هـمـای عرش‌ نشینی که آشـیـان            جز کربلا به وسعت پرهای خود نداشت

 در عشق پاره‌های جگر داده بود و لیک            بعد از حسین میـل تـسلای خود نداشت

عمری به شرم زیست که عباس وقت مرگ           دستـی برای یـاری مـولای خود نداشت

غـم با نگــاه خیس تـو معـنـا گرفـته        یک موج از اشک تو را دریـا گرفته

در فصل غم،فصل خسوف ماه خونین         خــورشید هم مثل دلت گــویـا گرفته!

تا آسمانها می رود دلـمـویـه هایت          کــار دل خــونت عجب بــالا گرفته!

این روزها با دیــدن حال تو بانو!          بغضی گــلــوی اهـل یثرب را گرفته

هر روز اشک و آه، حق داری بسوزی            یک کربلا غم در نگاهت جا گرفته!

می دانم اینجا بارها با دست لرزان          اشک از دو چشمت حضرت زهرا گرفته

تاریخ را می گردم ـ آری ـ تا بـبینم          مـثــل دل تـنـگـت دلــی؛ آیــا گـرفته؟

اینجا به همراه لب خشک تو مادر!          هــر سنگـریـزه ختم "یا سقا" گرفته...

بنـال ای دل شب ام البـنـیـن است         شب تـاب و تـب ام البـنـیـن است

صــدای  قـطــره‌هـای آب لـرزان         غـم روز و شب ام الـبـنـین است

به طفلان حــال عبـاسش بگـویـد         وفــا چون مــذهب ام البنـین است

میـان نـالــه‌هـــا امـشـب بــنـالـــد          ابـالـفـضـلـم گـلِ ام البـنـیـن است

اگــر شـد کـار عبـاسش دلــیـری          شجـاعت مکـتـب ام البـنین است

اگــر عــبـاس او بــاب کـرم شـد          سخـاوت مـنـسب ام الـبـنین است

کتاب غیـرت و عشق و شهـادت          نَـمی از مـشـربِ ام البنیـن  است

وقتی تو دل نازک تر از ابر بهاری        حق داری از دوری گـلهایـت بباری

 توهمچنان شمعی که بعد از آن وقایع        کارت شده یک عمرتنها گـریه زاری

تو پا به پـای زینب کـبــری هـمـیشه         یک گوشه در شهر مدینه روضه داری

با او تمام روضه ها را گریه کردی         ام المصائب را تـو تـنها غـمـگـساری

روزی که آمـد کــاروان غــم برایت         آن روز شد روز شـروع بی قـراری

معلوم شد عباستان در کاروان نیست        با اینـهـمه دیگر چـرا چشم انتظاری؟

آن روز پرسیدی ز هر شخصی که دیدی        آیا خـبــر از یــوسف زهــرا نـداری؟

دیگر کسی خـنـده به لبـهـایت نـدیـده         آری که تا دنیـاست دنـیـا سـوگواری

شکر خــدا در عـلقمه حاضر نبـودی        آخر چطور می خواستی طاقت بیاری

وقتی شنیدی دست هــایش را بریـدند        کم مانده بود ازغصه ی او جان سپاری

عباس تو سـعـی خـودش را کرد اما         دیگر چـرا تـو از سکینه شـرمساری

احساسهای تـو سفر کردنـد و رفـتند         اما تــو مــانــدی و نگــاه اشـکـبـاری

تا چشم خُم افتاد به سیــمــای تو ســاقی            مثل همه خَم شد جــلـــوی پای تو ساقی

دل بست به آن حالت گیــرای تو ســاقی            شد مثــل نــبـی غـرق تـماشای تو ساقی

الیوم" چه کردی که صدایت زده احمد

"اکملت لکم" گفته و راحت شده احـمد

این سلسله عشق به مــوی تـو رسـیـده            سیب دل عــــشاق به جـــوی تو رسیده 

این عقل به سر منزل روی تو رسیـده            هی گشته و آخــر به سبــوی تو رسیده 

خاتــم به تو ‌بـالـیــده که پایان پـیــامی

هم نقطه ی آغـــازی و هم ختم کلامی

من عاشق آن لحظه که انگشتریت را...          مجــنونِ تو وقتی رجــز خیبریت  را ...

دیوانــه ی آن دم که دمِ حــیـدریت را ...         وحی آمده تا گـوشه‌ای از دلبریت را ...

دل برده‌‌ای از دختر یک دانه ی هستی

تا خانـه ی کوثر شده میخانه ی هستـی 

امشب صد و ده مرتبه دیــوانه ترم من            شمعی؛ صد و ده مرتبه پروانه ترم من

ساقی! صد و ده مرتبه پیمانــه ترم من            مست توام و از همه فــرزانـه تـرم من 

در دست نبی دست تو یا دست خدا بود 

حق داشت محمد که چنین مست خدا بود

هر نادعلی گو به هــدف می‌زند امشب            زهرا به دلش مُهر نجف می‌زند امشب

درويش،علي گو شده، دف مي‌زند امشب             در شـادي شاهيّ‌ِ تو کف مي‌زند امشب

  بر گِردِ غدیــر آمده تا کـعـبــه بگردد

دور تو حــرا آمــده با کـعـبــه بــگـردد  

خــوبــان روزگـار مـســلمـان زیـنـبـند           دیــوانــۀ حسیــن و پـریشان زیـنـبـنـد

آنان که خاک را به نظــر کـیـمیا کننـد           حـتــما کـنـیـز و پـیـر غــلامان زینبند

در جـنّـت الحـسـیــن تــمـام حـسـینـیان           هستند غــرق نــاز که مهمان زیـنـبـند

مرغان خوش صدای بـهشتی تمامشان           دلــدادۀ طنـیــن حسیــن جـان زیـنـبـند

هـفـتــاد و چـنــد کـشـتۀ آقـای کـربــلا           مــردان آسـمــانــی گـردان زیــنــبــنـد

عـــبــاس بـا تـمـام جــلال و ابـهـتــش

بوده غلام حـلـقـه به گــوش و رعیتش

مدیـون او کـرامت صـاحب کــمــال ها           شـد نـــام او اجــازۀ پـــرواز بــال هــا

یک شب بدون نافـله عمرت سحر نشد           این جـمــله را نوشته خدا در محال ها

کــــوری چــشـم خـیــرۀ ابن زیــاد هـا           زیبـاست در نگــاه ظریـفـش محـال ها

او مثل مادر وپدرش بی قــریــنـه است           شرمنده می شـوند ز وصـفـش مثال ها

شعرم به درد مدح و مقامش نمی خورد           زینب کجا و بازی این قـیــل و قـال ها

دـنیا شوند شاعر او بــاز هم کــم است

مکتب نرفـته عـالمۀ هر دو عـالم است

کـعـبـه رقـیب حـرمت زینب نـمی شود           عـالـم حـریـف هـیـبت زینب نمی شود

این ها که گـفـته اند ز عیـسـی مـسـیح ها           یک قطـره از کرامت زینب نمی شود

تنهــا به احــتــرام حـسـینش اسیــر شد           هر عاشقی که حضرت زینب نمی شود

هرجا که حرف اوست همان جاست کربلا           درهر مکان که صحبت زینب نمی شود

باید به سوی عــرش خدایش سـفـر کند          روی زمـیـن رعـایت زیـنب نـمی شود

زیـنـب اگــر نبــود مــحــرّم نــداشتـیـم

هیئت نــبــود، این هـمــه آدم نـداشتـیـم

استــاد حـفــظ مـنــزلتش مجـتــبــای او          اربــاب مــا ز مــلـتـمـسـین دعــای او

تا لـحـظـۀ شـهــادت پـیــغـمــبـر حــرم           نـشـنیـده اند غــیـر محــارم صـدای او

فرعون شام را سرجایش نشاند و رفت           موسی شد وشجاعت اوشد عصای او

بوده سه سال حضرت ریحـانة الحسین           شاگرد درس عفت و حجب و حیای او

حتی ز کــودکــان شهـیــدش نبـرد نـام           قــربان نــذر دادن بی سـر صـدای او

ما بــنــدگان بی سر و ســامان زیـنـبـیم

دلــدادۀ دو ســـرو خــرامـان زیــنـبـیـم

وقتی غرور حـیدری اش جـلوه گر شود           هرکس که هست مرد خطر بی جگرشود

تنها پیمبری است که باید چهـل مسیـر            با شمر ها و حــرمله هــا همسفر شـود

بـیـن حـرامـیــان سـپَـر هـر اسـیـر شد            امــا کــســی نــبـود برایش سپَـر شود

نفرین به دست آن که به او وحشیانه زد

ای خاک بر سرم به تنش تـازیــانه زد

نسـیم؛ پـردۀ گهـواره را تـکـان می داد         برای عرض ارادت خودی نشان می داد

ستـاره های درخـشـان خـوشـۀ پـروین         کـنـار پنجـره مبـهـوت کـودکی شیـرین

شـمـیـم قـدسی او در مـدیـنـه پیـچـیـده         بـهــار آمـده بـلـبـل به غـنـچـه خـنـدیـده

چـکـاوکـان به در باغ ریـسه می بندند         شکـوفـه ها هـمه دیـوانـه وار می خـنـدند

نسیم گــرد ســر نو رسیده دف می زد         بـنـفـشــه داخل گـلـدان مدام کف می زد

صدای خواندن پروانه ها چه زیبا بود         تـبـسـم لـب شـیـر خــدا چـه زیـبــا بـود

ز نور طلعت رویش ستاره حیران شد         و مـاه بـا عـجـلـه پشت ابـر پنـهـان شد

ستاره گفت به خورشید: بی خبر؛ ساده         خـدا به فـاطـمـه خـورشید دیگری داده

زمان سیطره و سلطه گشته طی، خورشید          شکسته حرمت پوشالی تو ای خورشید

حریر جذبۀ چـشمان او اهـورایـی ست         طلـوع خـندۀ زینب عجـب تماشایی ست

بساط فـخـر فروشی ز آسـمان برچـین         بیـا زمین به تـمـاشـای دخـترک بنـشین

بیا ببـین که نـدیدی کسی به این پـاکی         شـدنـد خــادمــه اش حـوریـان افــلاکـی

نگـاه حـیـرت خـورشید تا بر او افـتاد         اسیر بند جنون گشت و نعره ها سر داد

هوار میزد و میگفت: وه چه نوری داشت          شبیه مادر خود چهـرۀ صبوری داشت

بدون شبه و شک از قـبیلـۀ نـور است         میان هـالـۀ انـوار خویش مسـتور است

وقار و نور جبینش به مصطفی رفتـه         ولی غرور نگـاهش به مـرتضی رفتـه

چه کودکیست! که گوید ثنای رب جلی         دو چـشم او شده خیره به ذوالفقار علی

آنانکه مشـق اشک مـرتب نوشـته انـد         با خط عشق این همه مطلب نوشته اند
آنـانـکـه بـال گــریـه درآورده انــد را         هــم دوش انـبـیـاء مـقــرب نـوشـته اند

این چـند خـط مـخـتـصرامـا مفـیـد را         هر روز خوانده اند که هرشب نوشته اند
تـقــدیـردو پــیــالـه ما را هـزار سـال         پیش از شـروع گریـه لبالب نوشته اند
تکلیف چشم های مرا از همان نخست         از روی اشک حضرت زینب نوشته اند
یعنی که تشنگی ام ازاین مشرب است و بس
یعنی امام گـریه ما زینب است و بس
ای دخــتــر تــجــلـی تــوحـیــد آمـدی         ای مـاه روی دامـن خـورشـیـد آمـدی
ای لاله ای که قبل شکوفایی ات حسین         هرگـز چنین شکـفـتـه نـخـنـدیـد آمدی
هر چنـد در حـجـاب ولایت نهفـته ای         روشـن تــر از تـمـام مــوالــیـد آمــدی
درخـانـه زمـیـنـی زهــره از آسـمـان         ای مــاه ای ســتــارۀ نــاهــیــد آمـدی
راهــی دراز را بـه هــوای بـرادرت         بـا صــد هـــزار آرزو، امــیــد آمـدی
از نسل آفـتـابی و مهـتاب در حجـاب
پلکی بـزن به روی برادر کمی بتاب
آئیـنه نیست اینـکـه نشـسـتـه بـرابرت        هم شکل توست، مثل پدر؛ مثل مادرت
سیب بهشت، سیب علی، سیب فاطمه         یک نیمه اش تو هستی و نیمی برادرت
نور است و نور هرطرفی را نظرکنی         لذت ببر از این همه خورشید در بَرت
قـلـبـت شـبـیـه قـبـلـه نـمـا دیـدۀ تو را         بـرده به سوی کـعـبـه ابـروی دلـبرت
دخترشدی نه اینکه فقط خواهری کنی
بــایــد برای اشک پــدر مــادری کنی
هر کس که از مقـام تو سر در بیاورد         بایـد به پیـشـگـاه غـمـت سـر بـیـاورد
روز ولادت تــو روا بــود جـبـرئـیـل         یک سـوره مثـل سوره کـوثـر بیاورد
ای دخـتـربـزرگ دو معصوم مثل تو         دنــیـا نـمـی تـوانــد دخــتــر بــیــاورد
تـنـهـا ز مـادر تـو بیـایـد که دخـتـری         با هـیـبـت و جـلالـت حـیــدر بـیـاورد
این طبع شـاعــرانـه حق بود تا تو را         زیـنـت بــرای زیب پـیـمـبـر بـیـاورد
مـجـمـوعــۀ فـضـائـل آل کـسـا تـویی
گـرهـست مـعـنـی شـشـم انـّمـا، تویی
ای کـام عــرش تشنه یک ربـنـای تو         مشـتاق حـال راز و نـیازت خـدای تو
خـالـق یکی و عشق یکی و وفـا یکی         نشنیده است گوش فلک هم دو تای تو
وقتی که رو به قبله کنی جلوه می کند         در آسـمــان هـفــتــم حــق ردپـای تـو
ما نه که بـوده وقـت نـمـاز شـبـانه ات         چـشــم امـام؛ مـلـتـمس یک دعـای تو

هرکس شهید عشق تو شد زنده میشود         بـایـد بمیـرد آنـکــه نـمـیـرد بـرای تو
در قـدر کسی چنان تو جلیله نمی شود

هـر بـانـوی عـشیـره عـقـیله نمی شود
چه کوچک است وسعت دنیا به چشم تو         کوچکتر از ستاره از اینجا به چشم تو
تو از کـدام پنـجـره دیـدی کـه کـربلا         هر«مارأیت« بود »جمیلا« به چشم تو
انگار فصل بارش چشم تو دائمی ست         آخرکه ریخت این همه دریا به چشم تو
در صورت سه ساله چه نقشی نشست که         شد زنده یاد صورت زهرا به چشم تو
مانند تو که طعـم بـلا را چشیده است
دوشت هزار بار مصیبت کشیده است
قلب قـرار عـرش خـدا بیقرار توست         نبض نظام بخش جهان همجوار توست
تو حـیـدر مـیـان حـجـاب و رقـیـه هم         چون قاب عکس کوچک زهرا کنار توست
با نـیـم اشـاره ات نفـس زنگ اشتران         در سینه حبس شد اگر، از اقتدار توست
باخطبه کاخ ظلم وستم را به هم زدن         یـا کار مـادر تو بود یا که کار توست
با تیغه حجاب تو دشمن شکست خورد         این جنگ تو، حماسه تو، کارزار توست
یک گوشه از روایتت آیات مریم است

روز ولادت تـو شـروع مـحـرم است
 هرآیه ای زاشک تو یعـقوب می شود         هر سوره ای ز صبر تو ایوب می شود
یــاد طـلوع غــربـتــت افـتـاده ام اگـر         تـنـگ غــروبهــا دلـم آشـوب می شود
بر مصحف جـبـین تـو با خـط سنگها         در شـام عمق فاجعه مکتوب می شود
از غـصۀ مـسـیح سر نـیـزه روح تـو         بر روی نـاقـه مریم مصلوب می شود
درمجلسی که سهم لبت خطبه خواندن است          سهــم لب بــرادر تــو چـوب می شـود
بـانـو دلـم گـرفــتــه شـبـیه صدایـتـان

 رخصت بده کمی بنـویسم به جایـتان

یا بـر سر من از سر نی سـایـبان بـده         یـا بـر بـلـنـد نــیــزه مــرا آشیـان بـده

با گـیـسوی رهـا شده در دست بـادها         از نی، مـسیـر قـافـله ات را نشان بـده
جانم به لب رسیده، ولی جان نـداده ام         گفتم به دل، که صبر کن و امتحان بده
نیزه سوار گـشـته ای و تـنـد می روی؟         جا مانـده ام، برای رسیدن، زمـان بده
پایم دگر برای خـودم نیست، باغبـان!         بر ساقـه های مـردۀ من، باز جـان بده
دیدم که گفت، چشم ربابت به نیزه دار         گـهــوارۀ عــزیــز دلـم را تـکـان بـده
خون تو و حجاب من،ارکان کربلاست         کـشـتی به گل نشسته، مرا باد بان بده

بازهم روح الامین دارد غزل می آورد            صنعـت ایهـام و تشـبیه و بدل می آورد

تا شود ابیات شعر من کمی دلچسب تر            واژه واژه بر لبـم جـام عـسـل می آورد

شعر شیرین مرا شور عجیبی داده اسـت            واژۀ نـابی که در چندین محل می آورد

چیست آن واژه که همراه ادایش جبرئیل            جـمـلۀ «حیّ علی خیرالعمل» می آورد

در میان شعرهای شــاعران اهـل بیت            دائماً این بیت را ضرب المثل می آورد:

یوسف مصری کجا و یوسف زهرا کجا؟!

جـلـوۀ قـطره کجا و جـلـوۀ دریا کجا؟!

کوچه های شهر را امشب چراغانی کنید            عـرش را و فرش را آئیـنه بندانی کنید

آمده نور دل انگـیزی به سمـت سـامرا            باید امشب کوچه ها را خوب نورانی کنید

طبق رسم فصل حج، مثل تمام حاجیان            جان ما را پیش پای یـار، قـربانی کنید

دیدن روی سلیمان کار آسانی که نیست            باید اوّل خوب از این مُلک، دربانی کنید

هر که باشد  نوکـر تو زود آقا می شود

خود به خود با یک نگاه تو مسیحا میشود  

یوسف زهرا تویی حُسن ختام اهل بیت            نام تو زیـبـاست ای خـتم قـیام اهل بیت

السّــلام ای حُــجّــةَ الله ای امـامَ منتظَر            لحظه لحظه میرسد بر تو سلام اهل بیت

از پیمبر تا امام عسگری، در عصر خود            نقل کردند این که هستی التیام اهل بیت

میرسد آن روز که با ذوالفقار مرتضی            می رسی تا که بگیری  انتقـام اهل بیت

مرتضی، زهرا، حسن، خون خدا، پیغمبری

می بری با جلوه ات  دل از امام عسگری

نیمه شعبان که میگردد عیان، صاحب زمان            میکند گل بر لب پیر وجوان، صاحب زمان

اشـهَـد انّ که هــسـتی تو امـام آخـریـن            می وزد از هرمناره این اذان، صاحب زمان

تشنه هـستم تـشنۀ یک جرعۀ دیـدار تو            وعده گاه ما شبی در جمکران، صاحب زمان

میرسی یک روز ای خورشید پشـت ابرها            می کنی پیدا مزار بی نشان، صاحب زمان

با ظهورت میشود خوشحال زهرا مادرت

پیش مرگت میشود آن لحظه آقا نوکرت

العجل آقا! بیا چشم انتظاری ها بس است            درفراقت اشکها و بی قراری ها بس است

اشکهای ما که یک لحظه به درد تو نخورد            ناله ها و ضجّه ها و گریه زاری ها بس است

تا به کی جمعه به جمعه ذکر ندبه سر دهیم            ندبه وخون دل و شب زنده داری ها بس است

معصیت،پاکی دوران جوانی را گرفت            ما جوانها را کمک کن، شرمساری ها بس است

باید آقا درد غربت را فقط  فریاد کـرد            گوشه گیری های ما و راز داری ها بس است

با ظهور خود بیا و مادرت را شاد کن

قلـب ویـران مرا با مـقــدمت آبــاد کن

گـفـتند آسمان و زمیـن بی قرار اوست            خورشید شعله ای، قَبَسی از شرار اوست

گـفـتـند اوسـت مـحور منـظومۀ حیات            گفتند گردش دو جهان در مدار اوست

گفتند کعبه چشم به راهش نشسته است            صبح و سپیده و سحر آئینه دار اوست

گـفـتـنـد روز جــلـوۀ آن آخـرین امـام            پیغمبری، مسیح نفـس در کنار اوست

مـتـن حـدیـث افـضـل الـعـمـال امـتـی            تصویر قـدر و مـنزلت انتـظار اوست

یـک نکـته از هـزار بگـویم که منتظر            خود در میان جمع و دلش بیقرار اوست

آنکس که دل به جلوۀ موعود بسته است            در اختیار خویش نه در اختیار اوست

آن کس که شاملش بشود لطـف محض یار            شاید که ادعــا بکـند مهــزیـار اوست

او را بخوان در آیـنـۀ نـدبه و سـمـات            فرزنـدی از سـلالـۀ طاها و محکمات

روی لبـش تلاوت لبـیک دیـدنی سـت            آری دعـای او به اجابت رسیدنی ست

احـیـــاگـر مـعـالـم دیــن خــداسـت او            شمس الضحای روشن و نور الهداست او

ای آخـرین امـیـد بشـر در کـویـر غـم            حـرم حریـر عـاطـفه در زمهریـر غم

مضـمون بکر و ناب مناجات جوشنی            فـرزنـد اختـران درخشـان و روشـنی

چـشمـان مـا غـبـار گـرفـتـه نـیـامـدی            دامـان انـــتــظــار گـرفــتـه نـیـامـدی

دیشب به خوابم آمدی ای صبح تابناک            خـواندم متی تـرانـا گـفـتم مـتی نراک

یا ایـها الـعـزیـز ببـین خـسـته حـالـیـم            چـشـمان پر سـتـاره و دسـتان خـالـیـم

مائـیم آن خسـی که بـه میـقات آمـدیـم            شرمـنده با بضـاعـت مـزجـات آمـدیم

شـام فـراق سـورۀ والـیـل خـوانـده ایـم            یوسف ندیده اوف لنا الکـیل خوانده ایم

یـا ایهـا العــزیـز به زیـبـائیـت قـــسـم            بر حسن دل فـریب و فریـبائـیت قـسم

موسی تویی، مسیح تویی، مکه طور توست            شهر مدینه چشم به راه ظهور توست

تنها نه ازغمت دل یاران گرفـته است            چشم بقیع، تر شده باران گرفته اسـت

شعر «شفق» حدیث زبان دل من است            تکرار نـام تـو ضـربـان دل مـن است